El gulag chino: Cómo sobreviví a un campo de internamiento
- Downloads：2670
- Type：Epub+TxT+PDF+Mobi
- Create Date：2022-05-31 00:41:35
- Update Date：2025-09-23
- Status：finish
- Author：Gulbahar Haitiwaji
- ISBN：8434435330
- Environment：PC/Android/iPhone/iPad/Kindle
- Download
Summary
Un testimonio estremecedor sobre los campos de detención chinos creados para someter a una parte de la población。
Perteneciente a la etnia uigur afincada en la región de Xinjiang， al noroeste de China， Gulbahar Haitiwaji emigró a Francia en 2006。 Diez años después， en un viaje a su país natal， su vida cambió por completo: la enviaron a un campo de trabajos forzados donde más de un millón de uigures han sido deportados por las autoridades con el pretexto de luchar contra el terrorismo。
Gulbahar es una superviviente de los llamados «campos de reeducación» chinos; su testimonio nos hace partícipes de las atrocidades de un sistema de represión y adoctrinamiento basado en la tortura， el trabajo esclavo， la esterilización forzada， la violencia policial… Es la desgarradora historia de una mujer que logró salvarse gracias al esfuerzo de su hija y el Ministerio de Asuntos Exteriores francés， y que decidió esquivar la censura para mostrarnos los crímenes cometidos contra el grupo social y étnico al que pertenece。
Una crónica vinculada a los centros de producción de reconocidas multinacionales， cuya mano de obra son los uigures recluidos en los campos de los que habla este libro。
Perteneciente a la etnia uigur afincada en la región de Xinjiang， al noroeste de China， Gulbahar Haitiwaji emigró a Francia en 2006。 Diez años después， en un viaje a su país natal， su vida cambió por completo: la enviaron a un campo de trabajos forzados donde más de un millón de uigures han sido deportados por las autoridades con el pretexto de luchar contra el terrorismo。
Gulbahar es una superviviente de los llamados «campos de reeducación» chinos; su testimonio nos hace partícipes de las atrocidades de un sistema de represión y adoctrinamiento basado en la tortura， el trabajo esclavo， la esterilización forzada， la violencia policial… Es la desgarradora historia de una mujer que logró salvarse gracias al esfuerzo de su hija y el Ministerio de Asuntos Exteriores francés， y que decidió esquivar la censura para mostrarnos los crímenes cometidos contra el grupo social y étnico al que pertenece。
Una crónica vinculada a los centros de producción de reconocidas multinacionales， cuya mano de obra son los uigures recluidos en los campos de los que habla este libro。
Reviews
Meaghan McKinley
，
Heartbreaking and emotional。 Terrible to keep remembering this isn’t an old story， this is contemporary and is still happening to millions on Uyghurs at this very moment。
Brittany
，
What a brave and powerful woman to write this crucial testimony of her experiences in Xinjiang。 I am appalled by what I learned here- this story must be read by everyone everywhere。
Amelia
，
4。5
Anna
，
Quick read and extremely informative。 It is eerie to note that the terror that the Uyghur population is subjected to is not just limited to western China proper， but extends through the sophisticated tentacles of the CCP into the lives of their diaspora population abroad。
Myra
，
Horrifying story of what China is doing to the Uyghur population。 However， Haitiwaji's 'voice' was never very compelling which resulted in this having a lot less impact than it could have had。 Horrifying story of what China is doing to the Uyghur population。 However， Haitiwaji's 'voice' was never very compelling which resulted in this having a lot less impact than it could have had。 。。。more
Martyna
，
Nie mogę ocenić tej książki。。 nie można ocenić tak tragicznych historii， które nadal się dzieją w XXI wieku。。
pianogal
，
I did not enjoy this， but I think it was very important。 I had no idea what all the fuss was about during the Beijing Olympics in 2022。 This is a great explanation of the problem。 It's horrible that this is happening。 I did not enjoy this， but I think it was very important。 I had no idea what all the fuss was about during the Beijing Olympics in 2022。 This is a great explanation of the problem。 It's horrible that this is happening。 。。。more
Jenny
，
Shocking details。
Chloe Bagnall
，
An absolute must-read。 A heart-wrenching， insightful and tragic story。 I read this in a day。 The content is 5 stars！My reason for 4 stars rather than 5 is poor translation in parts of the book。 It seems like it was not very well proofread。 While there was nothing in it that I couldn’t understand， there were many parts where sentences just didn’t read coherently。 While the message could still be understood， it’s obvious the translation was not what it should have been。 Also， Chapter 12 was missin An absolute must-read。 A heart-wrenching， insightful and tragic story。 I read this in a day。 The content is 5 stars！My reason for 4 stars rather than 5 is poor translation in parts of the book。 It seems like it was not very well proofread。 While there was nothing in it that I couldn’t understand， there were many parts where sentences just didn’t read coherently。 While the message could still be understood， it’s obvious the translation was not what it should have been。 Also， Chapter 12 was missing its title on top of the page， even though it had a title that was listed in the contents。 Plus， every other chapter did have its title。 Minor but obvious errors that gave a “final draft” rather than “polished product” feel to the book。 。。。more
Robert Meyer
，
Writing about man's inhumanity to man can be magnificent。 Twisting that story with improper imprisonment makes great story。 Think Papillon。 The Fixer。 Night。 Even without imprisonment， great repression of citizens makes great work。Usually， those books are about the long ago past。 This Hurst。 It is about now。 It is about grand scale inhumanity。 Millions。 And， the genocide goes beyond death camps。 It include sterilization by Han Chinese of Moslem youths through the lie that the shots are for vacci Writing about man's inhumanity to man can be magnificent。 Twisting that story with improper imprisonment makes great story。 Think Papillon。 The Fixer。 Night。 Even without imprisonment， great repression of citizens makes great work。Usually， those books are about the long ago past。 This Hurst。 It is about now。 It is about grand scale inhumanity。 Millions。 And， the genocide goes beyond death camps。 It include sterilization by Han Chinese of Moslem youths through the lie that the shots are for vaccine。 How this author got so lucky to be released still is unanswered。 But， it makes as much sense as the incarceration。Nonsensical illogical conclusions underscore this book。 。。。more
Oxfordka
，
Czasami chciałabym wiedzieć nieco więcej na temat tego， co dzieje się dookoła mnie， co dzieje się na świecie i o czym wielcy tego świata nie za bardzo chcą mówić。 Czasami z zaciekawieniem słucham opowiadań babci， jak to było za czasów drugiej wojny światowej。 Jak ludzie się bawili， jak żyli， co sprawiało im radość， a co ich smuciło。Być może dlatego， gdy zaproponowano mi przeczytanie książki "Ocalała z chińskiego gułagu"， której autorkami są Gulbahar Haitiwaji i Rozenn Morgat， zgodziłam się od ra Czasami chciałabym wiedzieć nieco więcej na temat tego， co dzieje się dookoła mnie， co dzieje się na świecie i o czym wielcy tego świata nie za bardzo chcą mówić。 Czasami z zaciekawieniem słucham opowiadań babci， jak to było za czasów drugiej wojny światowej。 Jak ludzie się bawili， jak żyli， co sprawiało im radość， a co ich smuciło。Być może dlatego， gdy zaproponowano mi przeczytanie książki "Ocalała z chińskiego gułagu"， której autorkami są Gulbahar Haitiwaji i Rozenn Morgat， zgodziłam się od razu！ Nie jest to， co prawda， historia z ubiegłego wieku， jednak skala upokorzenia człowieka， znęcania się nad nim i zniewolenia jest wysoce porównywalna。"Welcome to the gulag"。 Kto gra， lub przyglądał się rozgrywce w grze Call of Duty。 Warzone， z pewnością zna te słowa。 W tym przypadku skierowane były do Gulbahar Haitiwaji， która mieszkając we Francji， musiała wrócić do Chin。Nie wiedziała， że rzekome wypełnienie niezbędnych dokumentów， to jedynie przykrywka do tego， by móc ją aresztować i przesłuchiwać， a w rezultacie zamknąć w jednym z obozów， w którym tak jak ona， przetrzymywano inne kobiety pochodzenia Ujgurskiego。"- Musi pani przyjechać do Karamayu， żeby podpisać dokumenty w związku z przejściem na wcześniejszą emeryturę， pani Haitiwaji - wyjaśnił。""Ocalała z chińskiego gułagu"， której autorkami są Gulbahar Haitiwaji i Rozenn Morgat to książka w której dowiedzieć się można wielu przerażających rzeczy， mających miejsce obecnie w Chinach。 Tak， dobrze czytacie， te obozy istnieją na terytorium Chin do dziś i zdawać by się mogło， że każdy o nich wie， ale nikt nie reaguje。Muszę przyznać， że nie miałam zielonego pojęcia o tym， jak w Komunistycznej Partii Chin są traktowane mniejszości etniczne。 Wydawało mi się， że taki kraj jak Chiny， co prawda jest zdolny do zmuszania dzieci do pracy， wręcz ich wyzyskiwania， jednak by， nie bójmy się użyć tu takich słów， mordować ludzi？Co gorsze okazuje się， że inne państwa， państwa należące do ONZ， doskonale zdają sobie sprawę z tego， co dzieje się za Chińskim Murem， ale nikt nie ma na tyle odwagi by zareagować。 Wszystko odbywa się po cichu， a co najbardziej przerażające， powoli。Od 2015 roku do obozów trafiają Ujgurzy zamieszkujący prowincję Sinciang czyli rejon niezwykle ważny dla Chin。 To właśnie przez niego ma przechodzić Nowy Jedwabny Szlak， który jest oczkiem w głowie prezydenta Chin - Xi Jinpinga。KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:https://oxfordka。blogspot。com/2022/05。。。 。。。more
Steph
，
I had heard about the camps and the persecution of the Uyghur's in China。 I did not realize how systemic and devastating it was to the Uyghur population。 I had heard about the camps and the persecution of the Uyghur's in China。 I did not realize how systemic and devastating it was to the Uyghur population。 。。。more
John Streit
，
Powerful story。 I had no idea this was going on in China until I read this book。
➸ Gwen de Sade
，
Dieser Bericht aus dem heutigen China sollte verpflichtende Schullektüre werden， für alle。 Unglaublich wie lange wir hier schon zuschauen， und - trotz Awareness - diese Art der Menschenrechtsverletzungen und Genozide hinnehmen。 Grad von uns （Deutschland， Österreich）， die von sich selbst behaupten "Never Again" als wichtig zu erachten und unserer diesbezüglichen Vorbildfunktion innerhalb Europas， würde ich mir definitiv mehr Einsatz und Aufklärung erwarten。 Einzig Frankreich， die ja auch dafür ve Dieser Bericht aus dem heutigen China sollte verpflichtende Schullektüre werden， für alle。 Unglaublich wie lange wir hier schon zuschauen， und - trotz Awareness - diese Art der Menschenrechtsverletzungen und Genozide hinnehmen。 Grad von uns （Deutschland， Österreich）， die von sich selbst behaupten "Never Again" als wichtig zu erachten und unserer diesbezüglichen Vorbildfunktion innerhalb Europas， würde ich mir definitiv mehr Einsatz und Aufklärung erwarten。 Einzig Frankreich， die ja auch dafür verantwortlich waren， dass Haitiwaji China verlassen konnte， hat hier einen offeneren Zugang。 Mühelos ging das aber auch nicht über die Bühne。Wirklich traurig， je länger man darüber nachdenkt。 Das Buch ist auch sehr aufwühlend， man sollte in der richtigen seelischen Verfassung für den Konsum dieses Berichtes sein。 Aber auch sehr mutig， und sehr empfehlenswert。 。。。more
Horace Derwent
，
What has happened to me~Testimony from an Uyghur woman 2https://note。com/tomomishimizu/n/n1b8。。。PrefaceGulbahar survived internment。 She endured hundreds ofhours of interrogation， torture， malnutrition， policeviolence， and brainwashing。 On the basis of a photo ofher daughter taken during a Uyghur diasporademonstration in Paris， China sentenced Gulbahar toseven years in a “reeducation” camp。 Her trial did nottake place until after a year in detention。 It lasted all ofnine minutes。 Neither a judge What has happened to me~Testimony from an Uyghur woman 2https://note。com/tomomishimizu/n/n1b8。。。PrefaceGulbahar survived internment。 She endured hundreds ofhours of interrogation， torture， malnutrition， policeviolence， and brainwashing。 On the basis of a photo ofher daughter taken during a Uyghur diasporademonstration in Paris， China sentenced Gulbahar toseven years in a “reeducation” camp。 Her trial did nottake place until after a year in detention。 It lasted all ofnine minutes。 Neither a judge nor lawyers were present。Gulbahar stood all alone in the dock， facing three policeofficers。 For a long time， she was sure she would simplybe executed。 Then she was overcome by anothercertainty: she would die in a Xinjiang prison camp。 Noone—not the nation of France， where she had lived inexile for the last decade， nor her daughters andhusband， Gulhumar， Gulnigar， and Kerim， all three ofthem political asylees—would be able to come to herrescue。 She could feel the trap that China had setclosing around her once and for all。After her release， deep in her heart， Gulbahar wasriven by conflict: should she go public and tell the worldher story， or remain in the shadows to protect herloved ones？ During our conversations in her Boulogneapartment， she seemed cautious， resigned to keepingher true identity a secret。Gulbahar was born into a Uyghur family that had livedin Xinjiang for generations。 Like her ancestors， she wasraised in that oil-rich land of deserts and oases， forcenturies troubled by deep-seated geopolitical conflictsthat had—apart from brief bursts ofindependence—resulted in long periods of Chineseannexation。 The arrival of the Communists in 1955 ledto the province becoming part of the People’s Republicof China and being renamed the “Xinjiang AutonomousRegion”: “Xinjiang”2 means “new frontier” in Mandarin。Since then， this vast territory， more than twice the sizeof Texas and six times the size of the United Kingdom，has suffered from colonization at the hands of China’sethnic majority， the Hans。 Over time， oil refineriesdeveloped， Chinese tractors paved the way for sprawlingcities， and Communist red overran the land withcountless banners， flags， and paper lanterns; from minorintrusions to large-scale discrimination， Uyghurs weresubjected to the first manifestations of what is nowclearly full-scale genocide。 One day in May 2006，exhausted from seeing their prospects for the futuredwindle before their very eyes， Gulbahar and her familyleft to start a new life in France。Because Uyghurs are Sunni Muslims and their culturehas Turkic rather than Chinese roots， and because Chinawas late in absorbing them， the ethnicity’s minorityseparatist fringe flies the sky-blue flag of East Turkestanfor independence。 In 2009， the Ürümqi riots， whichclaimed the lives of several hundred Hans and Uyghurs，were met with repressive measures of unprecedentedviolence。 The powers that be had at their disposal animpressive arsenal of means for surveillance and control:armies of cameras that used facial recognition， policepresence on every street corner， and from 2017onwards， “transformation-through-education” camps。 Atthe same time， the region became the most highlysurveilled place in the world and a centerpiece of XiJinping’s “New Silk Road，” or Belt and Road Initiative。 Agateway to Central Asia， Xinjiang borders on eightdifferent countries。 It has become a strategic linchpin forthe colossal infrastructure project aimed at connectingChina to Europe。 This is far from mere coincidence。 Todate， Amnesty International and the Human RightsWatch estimate that more than one million Uyghurs havebeen sent to or are currently interned in these campsthat China persists in designating as “schools，” whereteachers claim to “eradicate Islamist terrorism” fromUyghur minds。Gulbahar has never harbored the slightest interest inher country’s politics。 She admits as much withoutcontempt， and with even a hint of pride: when shespeaks of her religion， she speaks of a “peaceful” Islam，a “moderate” Islam。 She is neither a separatist nor anIslamist terrorist。 And yet she was sent to a camp。Herein lies the hypocrisy and perversity of the Chineseconcentration camp system， which seeks not to punishan extremist Uyghur minority， but instead to eradicatean entire ethnicity， right down to its members living inexile abroad， like Gulbahar。One morning in November 2016， Gulbahar received amysterious phone call from Xinjiang。 An employee of herformer company was requesting that she return toChina。 For “administrative formalities，” he specified，“documents concerning your forthcoming pension。”Gulbahar was wary， but not wary enough。 A few dayslater， she landed in Ürümqi， and her ordeal began:authorities confiscated her passport， threw her in jail，and then， after months in a cell without a trial， she wastransported to a camp。In the camps， the “reeducation” process is systematicin that it applies the same remorseless method todestroying all its victims。 It starts out by stripping themof their individuality。 It takes away your name， yourclothes， your hair。 There is nothing now to distinguishyou from anyone else。 Then the process takes overyour body by subjecting it to a hellish routine: beingforced by teachers to unendingly recite the glories of theCommunist Party for eleven hours a day in awindowless classroom。 Falter， and you are punished。 Soyou keep on saying the same things over and overagain until you can’t feel， can’t think anymore。 You loseall sense of time: first the hours， then the days。In the living room of her apartment in Boulogne， withher daughter Gulhumar on one side and me on theother， Gulbahar relived these moments of pureemptiness。 She would concentrate， frowning slightly， herface somber。 What had she felt when guards chainedher to her bed for twenty days？ “Nothing，” she’d replywith the worried air of someone brooding on thestrangeness of their own answer。 When she was forcedinto a truck one icy December night with no idea whereshe was bound， Gulbahar had thought she’d be shot inthe middle of the snowy desert。 And what had she feltthen？ Nothing， either。 “At the time， I was already deadinside，” she said。 And when she was told she was freeto go？ “I stayed there on my bed， my back to theguard。”Over the course of her “reeducation，” her humanemotions had deserted her。 The intimacy of ourconversations helped her to recover them。 As herdaughter—our interpreter and the driving force behindher release—looked on， deeply moved， Gulbahar actedout every scene of her ordeal。 Her voice became thepolice chief’s， low and loud， or took on the persecutingtones of the fake judge who’d passed her sentence。When words failed her， she’d get up from the sofa toshow us the hobble of shackled ankles， or the uprightmarch of military processions。 Stiffly she paraded aroundthe living room， arms pressed straight to her sides。 Shewould pivot toward us， then break out in a telling laugh。“Absurd， right？” We’d all laugh。 By making fun of herselfand those she’d met， she was exposing the madness ofthe entire concentration camp system。When recounting the confessions she’d made underpolice duress， Gulbahar was overcome by anuncontrollable fit of hysterical laughter。 In fact， mockeryand its attendant laughter often served to free her fromher trauma。 But the experience of the camps cannot behealed so quickly。In addition to her lasting physical repercussions，Gulbahar remains a haunted woman to this day。Haunted by the thought that China， despite freeing herafter difficult negotiations with the Ministry of Europe andForeign Affairs， might come knocking at her mother’sdoor， or those of her friends and siblings who stayedbehind in Xinjiang。 By denouncing the ChineseCommunist Party loud and clear， she could bring policeviolence swift as thunder down upon her loved ones。Like her， they could be interrogated， imprisoned，tortured， deported。 Like her， they could be treated as“criminals” and “terrorists。” Like her， they could beswallowed whole by the world of the camps， losing theirdignity as human beings and， along with it， their happymemories—any memories at all， in fact—and then，gradually， their desire to live。 That was not somethingshe wanted。 Anything but that。One morning in September 2020， sitting on the whitesofa of her apartment in Boulogne， Gulbahar devouredthe first few pages of this book。 It had been just overa year after her release， her arrival at Charles de Gaulleairport， her moving reunion with Kerim， Gulhumar， andGulnigar。 As she read， her old idea of revealing her trueidentity in the book came back to her。 “She hasn’t saidanything yet， but she’s thinking about it，” her daughterwrote me。 A few days later， she came to a decision。“This is my story。 I want to take responsibility for it。 Itis my duty as a Uyghur，” she declared。 She was takinga huge risk。 No one who reads this book will be able todeny that fact。China is far from halting its concentration campinitiatives in Xinjiang。 To date， neither the United Nationsnor any other international delegation has been able tosee for themselves the scope of the genocide。 As Chinacontinues to imprison Uyghurs in camps and sterilizewomen of Uyghur ethnicity， Gulbahar Haitiwaji， the firstperson France has managed to free， speaks on theirbehalf in this book。 We owe a debt of gratitude to herand her daughter Gulhumar。Rozenn MorgatUyghur separatists have also called Xinjiang “EastTurkestan。” 。。。more
Nicolas De Leeuw
，
Eyes-opening
Stine Rasmussen
，
Rejsen og grusomheden fortælles。 Men man tages godt i hånden i forklaringen til hvorledes ekskaleringen opleves。
Emily
，
An important book that all western politicians and academics should read。 I for one have learnt so much。 I went into it with an idealised vision of how to stand up against repression。 Now I know how truth is smothered out of existence and that even when someone escapes repression， they aren't really free。 I wish there had been a bit more about Gulbahar's life once back in France， but other than that， this is an important book。 I wish to thank Gulbahar and her family for allowing this story to be An important book that all western politicians and academics should read。 I for one have learnt so much。 I went into it with an idealised vision of how to stand up against repression。 Now I know how truth is smothered out of existence and that even when someone escapes repression， they aren't really free。 I wish there had been a bit more about Gulbahar's life once back in France， but other than that， this is an important book。 I wish to thank Gulbahar and her family for allowing this story to be told。 It cannot have been an easy choice to make。 The tentacles of repression stretch even here in the west。 What really got me was how the Chinese police had a photo of Gulbahar's daughter at a rally in France。 The Chinese state is bigger than its physical borders。 I hope that the West will open its eyes to China and how it treats her citizens。 Freedom is hard won but easily lost。 Truth is far more flexible than we idealists would like to believe。 I hope that Gulbahar finds peace。 。。。more
Jeanette
，
This story is horrific。 Worse than most any camp， death camps too， stories I have read or heard。But I have a large pondering problem on the rating。 The way it is told， and the stream of information as it comes？ Hard to describe， but it is not just the continuity。 It is also the language and the jumpiness or tangent information， which not being savvy about her part of what China calls theirs now？ Well， context is usually difficult to connect to all she states in this book。Regardless， the methods This story is horrific。 Worse than most any camp， death camps too， stories I have read or heard。But I have a large pondering problem on the rating。 The way it is told， and the stream of information as it comes？ Hard to describe， but it is not just the continuity。 It is also the language and the jumpiness or tangent information， which not being savvy about her part of what China calls theirs now？ Well， context is usually difficult to connect to all she states in this book。Regardless， the methods and the isolation with that repeating and repeating。 Torture plus which makes water boarding look like child's play， IMHO。 And so much fate unknown。 And always on the job insipid replacements of Han for Uyghur。 All of that。 It reminds me of the worst aspects of racist affirmative action to me。 Yes it does。 And I don't care if that's not a popular opinion。 Jobs filled with criteria of the tribal shade or race or ethnic group or gender or whatever apart from the true abilities and measures of practical applications abilities of the humans for those jobs。 The Chinese government and stated purposes seem to have genocide affirmed right in the same class， if not worse， than other genocides of the last century。 Nazi's or Turk's with the Armenians or whatever- the only different is that they killed quicker。 The outcomes here are worse in duration and in outcomes， IMHO。 It's hard to imagine how that is possible， but it is。But somethings I just don't understand here about her particular journey。 Especially how she can put the remaining Uyghur relatives in her hometowns at such risk。 I couldn't do it。 Speaking out isn't just brave for yourself and your own group in France- but what about the ones behind！ They are toast。 Worse。 It means 2 or 3 years of torture， starvation， slow death and being dumped in the large desert wastes eventually。Lots of implications in her tale that I also find quizzical。 I do not doubt much of any of it at all。 But why would she believe that "pension" return aspect at all and return for that income？ What would it matter after all the moving， changes， French life etc。。It's unbelievable to me how much WWII Holocaust fiction sentimental prone pulp there is out there when entire millions counts genocides happen nearly continually without so much of a burp in politico or literary reactions。 Very few anyway in the depth they enmesh。 Those in Africa， Asia， Middle East， Easternmost Europe- especially。 And in the present the Olympics goes on as if they government in China is a block "host" and not viscously decimating purposely。I don't recommend this book as I did the North Korean tales I've read。 It is much harder to discern Chinese double talk Catch-22's。 But the finality of their coldness is beyond wanting to touch。 Or read。 Seriously。 。。。more
mari_liest
，
This review has been hidden because it contains spoilers。 To view it， click here。 „Uigure in China zu sein， heißt auch， mit dem Bewusstsein zu leben， dass es jederzeit möglich ist， in der großen Taklamakan-Wüste zu verschwinden。“ （S。 29）Gulbahar Haitiwaji ist mit ihrer Familie， ihrem Mann und zwei Kindern， nach Frankreich ausgewandert。 Die Widrigkeiten in ihrer Heimat lassen keinen anderen Weg mehr zu。 Dennoch möchte Gulbahar ihre Verbundenheit an die Heimat nicht verlieren und behält ihre Chinesische Staatsbürgerschaft und so ihren Pass。 Nach 10 Jahren erhält sie einen Anruf „Uigure in China zu sein， heißt auch， mit dem Bewusstsein zu leben， dass es jederzeit möglich ist， in der großen Taklamakan-Wüste zu verschwinden。“ （S。 29）Gulbahar Haitiwaji ist mit ihrer Familie， ihrem Mann und zwei Kindern， nach Frankreich ausgewandert。 Die Widrigkeiten in ihrer Heimat lassen keinen anderen Weg mehr zu。 Dennoch möchte Gulbahar ihre Verbundenheit an die Heimat nicht verlieren und behält ihre Chinesische Staatsbürgerschaft und so ihren Pass。 Nach 10 Jahren erhält sie einen Anruf aus China， der sich auf Papierkram bezieht， den sie nur vor Ort regeln kann， fliegt sie am 25。11。2016 nach Xingjiang， und möchte ca。 2 Wochen später auch wieder den Rückflug zu Ihrer Familie antreten bzw。 die noch verbliebene Familie vor Ort zu besuchen。 Doch dazu kommt es nicht， denn sie wird sofort verhaftet， in U-Haft gesteckt und verschwindet buchstäblich in der Versenkung in einem Umerziehungslager in Baijiantan。 Nach einem „Prozess“， der 9 Minuten dauert wird sie zu 7 Jahren verurteilt。 Begründung: Ihre Tochter hat in Paris bei einer Demo der Uigurischen Diaspora eine Fahne hochgehalten und gilt nun als Landesverräterin。 Da aber nur mehr Gulbahar einen chinesischen Pass hat， sind China die Hände gebunden und es tritt die sogenannte Sippenhaftung ein。„In Gefangenschaft gibt es nichts schlimmeres als den Lärm der Stille。 Diese feuchte， klebrige Stille， in der man das Gefängnis ächzen und Luftzug über die kalten Wände streichen hört。“ （S。 185）Es dauert Monate bis irgendjemand herausfindet， wo Gulbahar abgeblieben ist。 Und viele weitere bis sie schließlich Besuch empfangen darf。 Niemand kann ihr helfen – wer sich auflehnt， wird eingebuchtet und taucht im worst case niemals mehr auf Gottes Erdboden auf。 Die Frauen in den Umerziehungslagern werden mit Medikamenten ruhiggestellt， vergewaltigt， gefoltert， erpresst， zwangssterilisiert （S。 195， Quellenangabe）， geschlagen und mit Psychoterror umgedreht。 Nach fast 3 Jahren darf sie das Lager verlassen， nachdem sie in unzähligen Gesprächen mit Polizist*innen immer wieder ihre Schuld bestätigt hat。 Ihre Familie in Frankreich muss sie mit allem Tun aufzuhören， denn es ginge ihr gut。 。Unter dem Deckmantel， den islam*istischen Ter*rorismus zu terminieren， wurden in China über eine Million Uigur*innen in Umerziehungslager deportiert。 Nur wenige haben den Kampf dort überlebt。 Wer sich gegen das System auflehnt wird weggesperrt oder getötet。 Das chinesische Regime duldet keinen Widerspruch， keine Auflehnung und keine Kritik。 。Immer noch werden diese Lager betrieben und Menschen sterben。 China streitet diese Lager auch nicht ab， nennt sie aber „Ausbildungszentren“， welche der Fürsorge der Bürger*innen gegen den Ter*rorismus dienen。Eine unabhängige Untersuchung durch Europäische Behörden werden von China nicht zugelassen … kennen wir ja nur zu gut 。。 nach dem Ausbruch einer weltweiten Pandemie durfte ja auch nicht recherchiert werden。 。Gulbahar wird nie wieder die Frau sein， die sie einmal war。 Trotz dieser Widrigkeiten und Gräueltaten hat sie den Glauben an sich nicht verloren und auch noch den Mut gefasst， trotz （Be-）Drohungen gegenüber ihrer Familie， als erste ihre Geschichte niederzuschreiben。 Mut kann eine nicht kaufen！。#LESEEMPFEHLUNG – und gute Nerven beim Lesen， denn es ist sehr emotional und aufwühlend und produziert Gänsehaut und gedankliche Momente des Grauens in den Köpfen der Leser*innen。 Das Buch hallt sehr lange nach und machte mir bewusst in welchem Luxus ich lebe， dass ich keine Angst vor diesen Dingen haben muss， meine Meinung kundtun darf。 Eine Freiheit， die die Menschen in diesem Land leider nicht kennen。。 。。。more
Lexie B
，
My head is spinning after reading this horrific account of the re-education camps in China。 I first heard about this book in a British newspaper and felt it was something definitely worth reading。 I am glad I did。
Jeannine
，
I learned a lot from reading this， which is why I read it in the first place。
Loren Nicole
，
The Chinese government has committed ongoing genocide against Uyghurs， a Muslim ethnic minority， in Xinjiang since 2014。 The Chinese Communist Party （CCP） has successfully censured people and governments from speaking out about its human rights violations。 The CCP uses surveillance， threats， fear， and economic power to keep it quiet and has successfully silenced many who try and speak out。 It is truly terrifying how the reach of the CCP has infiltrated the world's powers， including having Chines The Chinese government has committed ongoing genocide against Uyghurs， a Muslim ethnic minority， in Xinjiang since 2014。 The Chinese Communist Party （CCP） has successfully censured people and governments from speaking out about its human rights violations。 The CCP uses surveillance， threats， fear， and economic power to keep it quiet and has successfully silenced many who try and speak out。 It is truly terrifying how the reach of the CCP has infiltrated the world's powers， including having Chinese officials serving on the UN Human Rights Council starting in April of 2020。 There is evidence that more than one million Uyghurs have been forced into "re-education" （concentration） camps。 In these camps there has been evidence of forced sterilization/abortion， torture， slave labor， separating children from families and sending children to re-education boarding schools， and evidence of harvesting organs （hearts， lungs， etc。） from these "prisoners。" The CCP defends these human rights violations。 They claim that they are preventing future crimes from these Muslim people who are "extremists and terrorists。" The crimes of growing a long beard， praying， and getting a passport are all cited by the CCP as reasons to send Uyghurs to re-education camps。 If you want more information， John Oliver did a fantastic piece about Uyghurs here: https://www。youtube。com/watch？v=17oCQ。。。And Wikipedia has more information here: https://en。wikipedia。org/wiki/Uyghur_。。。This book is a rare memoir of a woman who escaped a reeducation camp after several years。 Gulbahar Haitiwaji is extremely brave for writing this book， especially because she knows the consequences of speaking out about the situation and how it could affect her family in China。 The following is a quote from the book that was incredibly impactful:"In these 'transformation-through-education' camps， life and death do not mean the same thing they do elsewhere。 A hundred times over， I thought， when the footfalls of guards woke us in the night， that our time had come to be executed。 When a hand viciously pushed clippers across my skull， and other hands snatched away the tufts of hair that fell on my shoulders， I shut my eyes， clouded with tears， thinking my end was near， that I was being readied for the scaffold， the electric chair， or drowning。 Death lurked in every corner。 When the nurses grabbed my arm to 'vaccinate' me， I thought they were poisoning me。 In actuality， they were sterilizing us。 That was when I understood the method of the camps， the strategy being implemented: it was not to kill us in cold blood， but to make us slowly disappear。 So slowly that no one would notice。" 。。。more
Megan
，
This is Gulbahar Haitiwaji’s story of surviving a Chinese reeducation camp。 She is an Uyeghur who was living in France as the wife of a political refugee。 She got tricked into returning to China and was then sent to “school”。 After being there for two years she finally had her “trial” without a judge or lawyer to defend her。 She was sentenced to seven years in a reeducation camp。This is horrifying to read about and know what is happening to this group of people。 China wants to annihilate them bu This is Gulbahar Haitiwaji’s story of surviving a Chinese reeducation camp。 She is an Uyeghur who was living in France as the wife of a political refugee。 She got tricked into returning to China and was then sent to “school”。 After being there for two years she finally had her “trial” without a judge or lawyer to defend her。 She was sentenced to seven years in a reeducation camp。This is horrifying to read about and know what is happening to this group of people。 China wants to annihilate them but they are slowly doing this through just making people disappear， forced sterilization， abortions， camps and forced marriages to Han Chinese。This was brave of her to write。 But， I felt like it was very detached， so I didn’t feel much emotion。 This is a shame to me because it’s a story that needs to be shared。 。。。more
Valerie
，
Ein wichtiges Zeugnis einer mutigen Frau"Selbst gefangen und gedemütigt blieb ich doch Gulbahar Haitiwaji， weil ich meine Erinnerungen hatte。 Damals dachte ich， niemand könne sie mir nehmen。"Gulbahar Haitiwajj ist Uigurin。 Sie ist mit ihrem Mann und den beiden Töchtern aus dem Heimatland Xinjiang nach Frankreich geflüchtet。 Sie war jedoch - im Gegensatz zum Rest der Familie - noch nicht bereit， ihren chinesischen Pass aufzugeben， da sie sonst ihre Familie in Xinjiang nie wieder besuchen können w Ein wichtiges Zeugnis einer mutigen Frau"Selbst gefangen und gedemütigt blieb ich doch Gulbahar Haitiwaji， weil ich meine Erinnerungen hatte。 Damals dachte ich， niemand könne sie mir nehmen。"Gulbahar Haitiwajj ist Uigurin。 Sie ist mit ihrem Mann und den beiden Töchtern aus dem Heimatland Xinjiang nach Frankreich geflüchtet。 Sie war jedoch - im Gegensatz zum Rest der Familie - noch nicht bereit， ihren chinesischen Pass aufzugeben， da sie sonst ihre Familie in Xinjiang nie wieder besuchen können würde。 Eines Tages wird sie unter einem Vorwand zurück ins Heimatland gelockt， wo man ihr den Pass wegnimmt und sie in ein Umerziehungslager steckt。 Dort soll sie ihre uigurische Identität vergessen。 Dieses Buch berichtet von ihrem Martyrium。。。Ich wusste vor diesem Buch nichts über das Volk der Uiguren und der Konflikte im Westen Chinas。 Ich bin froh， dass Gulbahar so stark und mutig ist， offen über ihre Gefangenschaft zu sprechen， obwohl dies für sie und ihre Familie mit erheblichen Gefahren verbunden ist。 Der chinesische Staat leugnet die Umerziehungslager。 Nur wenige sind bereit， offen darüber zu sprechen。 Umso wichtiger ist es， diesen Bericht zu lesen und sich mit dem Thema zu beschäftigen。 Das Buch ist sehr eindrücklich geschrieben und wird mich so schnell nicht loslassen。 。。。more
Ola Osiakowska
，
Jestem wdzięczna Gulbahar za podzielenie się swoimi przeżyciami z nami。 Przykre jak mało wiemy o świecie i jak łatwo jest ukryć takie zbrodnie。 😞
Faith
，
A gripping， fast paced account of the terrible fate of the Uyghur people in this modern age。 This could happen to any of us， as both the victims amd unwitting accomplices to such atrocoities。 I admire the author’s courage to tell her story， and raise our awareness to be more discerning about what governments and those in power would like us to believe about what is really happening in the world， right under our noses。
Joanna
，
⭐️1，5/5Po nadzwyczajnie długiej bardzo dobrej passie czytelniczej przyszedł czas na literaturę przeciętną， a ośmielę się stwierdzić， że nawet i słabą。 Jak bardzo powstrzymywałam się od pisania o tej książce！ Jak szkoda mi było na to czasu！ Nie chciałam ponownie do niej wracać i przypominać sobie jak gorzkim i ogromnym okazała się rozczarowaniem。 Pogrzebać głęboko w odmętach pamięci - najsłuszniejsze wyjście。“Ocalała z chińskiego gułagu” to - jak twierdzi wydawca - pierwsze wydane drukiem wspomni ⭐️1，5/5Po nadzwyczajnie długiej bardzo dobrej passie czytelniczej przyszedł czas na literaturę przeciętną， a ośmielę się stwierdzić， że nawet i słabą。 Jak bardzo powstrzymywałam się od pisania o tej książce！ Jak szkoda mi było na to czasu！ Nie chciałam ponownie do niej wracać i przypominać sobie jak gorzkim i ogromnym okazała się rozczarowaniem。 Pogrzebać głęboko w odmętach pamięci - najsłuszniejsze wyjście。“Ocalała z chińskiego gułagu” to - jak twierdzi wydawca - pierwsze wydane drukiem wspomnienia Ujgurki， której udało się wydostać z obozu koncentracyjne w Sinciangu。 Przypadek ten jest o tyle unikatowy i wyjątkowy， że naród Ujgurski jest od lat skutecznie represjonowany przez Chińczyków， którzy to dążą do całkowitej zagłady tej należącej do ludów tureckich mniejszości。 Mogłoby się wydawać， że temat samograj i że kolokwialnie mówiąc - to się nie mogło nie udać。 Nic bardziej mylnego - “Ocalała” skutecznie udowadnia， że nothing is impossible！Rozpieszczona ostatnimi czasy przez znakomite pozycje w mniejszym bądź większym stopniu traktujące o ludobójstwie autorstwa m。in。 Konstantego Geberta czy Magdaleny Grzebałkowskiej tym mocniej kłuła mnie w oczy przeciętność i powierzchowność książki Gulbahar Haitiwaji。 Sięgając po wspomnienia kobiety liczyłam na porządna， solidną literaturę faktu dostarczającą sporą ilość informacji o Ujgurach - ich historii， życiu codziennym， stosunkach z innymi narodami。 Spodziewałam się dostać dogłębny， ale zrozumiały i przyswajalny dla laika zarys konfliktu z Chińczykami - jego genezę， przebieg， konsekwencje jakie niesie dla obu narodowości i krajów。 W końcu nastawiłam się i na szczegółowe opowieści z życia w azjatyckim gułagu。 Przecież kto lepiej niż sama więźniarka przez 3 lata dzień po dniu doświadczająca bestialskich tortur， głodu， prania mózgu może drobiazgowo to wszystko opisać przybliżając również towarzyszące człowiekowi w tak skrajnej sytuacji emocje i stany psychiczne。 Nic z tego。 Nie tym razem。 Na rzetelne， wyczerpujące i wartościowe wspomnienia z chińskiego obozu pracy jeszcze będziemy musieli poczekać。Ile elementów w “Ocalałej” nie zadziałało！ Drażniący infantylny styl， brak wdrożenia czytelnika w kontekst całego konfliktu， szczątkowe bezbarwne i nieciekawe opisy więziennego życia， monotonia。Koszmarnie jest to napisane！ Ludobójstwo Ujgurów （czy jakiejkolwiek innej narodowości， mniejszości etnicznej） to zawsze temat wybitnie ciężki， trudny i wstrząsający， jednak czytając wspomnienia Haitiwaji ani trochę nie potrafiłam odczuć powagi sytuacji i przedstawianych wydarzeń。 Znużenie i irytacja to jedyne emocje jakie towarzyszyły mi w trakcie lektury。 Nieodłącznie miałam wrażenie， że oto dostałam do przeczytania pamiętnik rozhisteryzowanej， dziecinnej nastolatki， a nie historię opowiedzianą przez dorosłą kobietę， która przeszła przez niewyobrażalne piekło i której to powinnam współczuć i podziwiać za odwagę i siłę， a nie śmiać się z jej sztubackich głupiutkich wywodów。Spora na pewno wina za mierność i praktycznie bezwartościowość tej książki leży we współautorce - francuskiej dziennikarce Rozenn Morgat。 To ona powinna gruntownie zredagować materiał źródłowy， który dostała od jej Ujgurki。 Wyciąć nieistotne， nic nie wnoszące fragmenty wspomnień， nakierować rozmowy z “ocałałą”， tak ażeby jej doświadczenia finalnie przełożyły się na interesującą i wartościową książkę。 A tymczasem kilkadziesiąt akapitów “Ostatecznego rozwiązania” Geberta dostarcza więcej cennej wiedzy i informacji na temat ludobójstwa Ujgurów niż prawie 250 stron “Ocalałej”。instagram 。。。more
Milosnikksiazkowy
，
Wyobraź sobie sielankowe życie。 Wyprowadzasz się do innego kraju po lepszą przyszłość。 Sprawy polityczne twojego kraju nie świecą nadzieją， ale Ty musisz patrzeć na siebie， na swojego męża， na swoją żonę i swoje dzieci。 Chcesz z godnością przeżywać każdy dzień。 Pewnego dnia dostajesz telefon， który zmusza Cię do powrotu do kraju。 Musisz załatwić sprawy， które wydają Ci się drobnostką， bo równie dobrze osoba powołana może zrobić to za Ciebie。 Niestety， nie w tym przypadku。Wracasz。 Masz milion myś Wyobraź sobie sielankowe życie。 Wyprowadzasz się do innego kraju po lepszą przyszłość。 Sprawy polityczne twojego kraju nie świecą nadzieją， ale Ty musisz patrzeć na siebie， na swojego męża， na swoją żonę i swoje dzieci。 Chcesz z godnością przeżywać każdy dzień。 Pewnego dnia dostajesz telefon， który zmusza Cię do powrotu do kraju。 Musisz załatwić sprawy， które wydają Ci się drobnostką， bo równie dobrze osoba powołana może zrobić to za Ciebie。 Niestety， nie w tym przypadku。Wracasz。 Masz milion myśli na minutę， a z drugiej strony przecież nic złego nie zrobiłaś/eś。 Czym niby miałbyś się stresować。 Wyjazd， który miał trwać kilka tygodniu， wydłuża się o kilka lat。 Jesteś bezprawnie （jak myślisz） przetrzymywany。 Nie możesz skontaktować się ze swoją rodziną， nie możesz nikogo zobaczyć。 Zabierają cały Twój dobytek。Za pstryknięciem palca， całe Twoje życie zmienia się o 180 stopni。Gulbahar Haitiwai， nasza bohaterka， bohaterka całej ujgurskiej społeczności。 Osoba， która przeszła piekło tylko ze względu na to， że była właśnie Ujgurką。 Jako pierwsza odważyła się opowiedzieć swoją historię。 Z gulą w gardle wspominała czasy， gdy była przesłuchiwana i torturowana， gdy cierpiała z głodu， a jej oprawcy prali mózgi każdemu， kto został zamknięty w szkołach 'reedukacji'。 Przekazała nam portret pełen cierpienia， bólu， pełnego wyczłowieczania i tortur， które wypaliły się w głowie niejednej osoby。Reportaż niezwykle ważny。 Taki， który wzbudza wiele złości， ale i też niesprawiedliwości w stosunku do tych， co są traktowani， jaki 'odmieńcy'。 Porusza najczulsze struny człowieka， a sama myśl， że nie jest to fikcja powoduje dreszcz na kręgosłupie i （nie） chciane łzy w kącikach oczu。 。。。more
Amanda Peterson
，